آورده اند:مردی شی گرانبهایی گم کرد. هرچه گشت پیدا نکرد.تا اینکه روزی بعد نماز فریاد زد،یافتم یافتم..پسرش گفت:چه شده .پدر گفت:گمشده را پیدا کردم.
پسر گفت:کجاست؟ گفت:سرنماز به یادم آمد که کجا جا گذاشته بودم.
پسر نیم نگاهی کرد وگفت:پدر!نماز می خواندی یا به دنبال جنست میگشتی؟
پدر ساکت شدوبه فکر فرو رفت.
این حکایت ماست،از زمانی که تکبیر نماز را میگوییم ،انگاری وصل به شبکه جستجوگر شده ایم.به همه چیز فکر میکنیم..از برنامه ریزی برای کارهای امروز..گرفتن قرض ازفلانی..گرفتن وام..برای مهمانی چه لباسی بپوشيم که به چشم بیاييم وحتی کار تاآنجا بالا میگیرد که شک میکنیم الان رکعت چندم هستیم..اصلا نماز ظهره یا عصر...سرآخر هم میفهمیم که ای دل غافل،اصلا وضو نداشتيم!!!
یه راهکارجالب:
اگر به دنبال فکر خوب برای آینده تان هستید،اگر می خواهید برنامه ریزی کنید واگرهای دیگر،فقط کافیست به نماز بایستید،در نماز به نتایج خوبی میرسید.انگاری وصل به شبکه شتاب میشوید.فکرمان به همه جا می رود جز به صاحب نماز.میتوانیم به راحتی گمشده ها را پیدا کنیم.درنمازبرای دور زدن هرقانوني برنامه ریزی کنیم !وهر کار دیگری که ربطی به نماز ندارد!
پی نوشت:
خدا وکیلی کلاه خودمان را قاضی کنیم.اگر قرار بود خودمان به نمازمان نمره بدهیم چند می دادیم؟اصلا نمره می دادیم...
کجاست آن بزرگمردی که در نماز تیر از پایش کشیدند...